Ομιλία του Τάσου Κουράκη στην εκδήλωση της Θεσσαλονίκη στο Βασιλικό Θέατρο στις 13-4-2010 «Ένα καράβι για τη Γάζα» για τη στήριξη της πολυεθνικής αποστολής πλοίων προς το λιμάνι της Γάζας τον προσεχή Μάιο

Δεν θα λένε: Τον καιρό που το παιδί πετούσε βότσαλα πλατιά στου
ποταμού το ρέμα.
Θα λένε: Τον καιρό που ετοιμάζονταν οι μεγάλοι πόλεμοι.

Δεν θα λένε: Τον καιρό που μπήκε στην κάμαρα η γυναίκα.
Θα λένε: Τον καιρό που οι μεγάλες δυνάμεις συμμαχούσαν
ενάντια στους εργάτες.

 Η στρατιωτική κατοχή της Παλαιστίνης από το κράτος του Ισραήλ, της Β. Κύπρου από την Τουρκία, όπως και η κάθε κατοχή, αλλά και η εξαθλίωση των λαών, οι γενοκτονίες, οι άνθρωποι που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις ρίζες και το βιος τους -δηλαδή οι οικονομικοί μετανάστες και οι πρόσφυγες- δεν αποτελούν εξαιρετικά φαινόμενα ή μη αναμενόμενα γεγονότα στην κοινωνία που ζούμε. Γιατί αυτά τα δεινά είναι σύμφυτα με τον κόσμο της εκμετάλλευσης και με την κοινωνία της αγοράς. Αυτό το ξέρουμε.

Εκείνο που δεν είναι ούτε φυσικό ούτε αποδεκτό, είναι η αδιαφορία των ανθρώπων όσον καιρό εκείνοι τυχαίνει να μην βρίσκονται στη μοίρα των άλλων που υποφέρουν. Γιατί το χέρι των κάθε λογής ιμπεριαλιστών και εκμεταλλευτών το οπλίζει η δική μας αποστασιοποίηση. Η ανιστόρητη εν τέλει και τόσο βολική περιχάραξη στα «καθ’ ημάς». Σε βαθμό τέτοιο, που η δική μας ανοχή να είναι το συνώνυμο της ενοχής.
 
Μετά την εισβολή του Ισραήλ στην Γάζα πριν ενάμιση χρόνο, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πια ότι δεν γνωρίζει. Ότι δεν είδε και δεν άκουσε για τους 1419 νεκρούς (οι πιο πολλοί άμαχοι, και ανάμεσά τους 326 παιδιά), για τα κατεστραμμένα νοσοκομεία και σχολεία. Ότι σήμερα 1.5 εκατομ. ελεύθεροι πολιορκημένοι Παλαιστίνιοι μάταια περιμένουν τη διεθνή βοήθεια για την ανοικοδόμηση της χώρας τους από την πρόσφατη επιδρομή. Ότι το Ισραήλ εξακολουθεί να εφαρμόζει στη Γάζα έναν ασφυκτικό αποκλεισμό από στεριά, αέρα και θάλασσα, να απαγορεύει την ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων, προϊόντων και αγαθών και να στραγγαλίζει οικονομικά τους πάμφτωχους κατοίκους που έκαναν το σφάλμα στις εκλογές του 2006 να ψηφίσουν μια κυβέρνηση που δεν ήταν  αρεστή στο Τελ Αβίβ και τους συμμάχους του. Και σα να μην έφταναν τόσα δεινά, ήρθε και η Αίγυπτος να συμβάλει στην απομόνωση της Γάζας με την κατασκευή ενός μεταλλικού τείχους κατά μήκος των κοινών συνόρων 30 μέτρα μέσα στη γη, για να πάψουν οι κάτοικοι της Γάζας να επικοινωνούν με τον έξω κόσμο με τα λαγούμια που σκάβουν στο χώμα.
Όλοι πλέον γνωρίζουν.
 
Θα μπορούσε όμως κάποιος να ρωτήσει:
Πως χωράνε μέσα στην οικονομική κρίση τέτοιες πρωτοβουλίες για το σπάσιμο του αποκλεισμού της Γάζας, όταν ο λαοί δοκιμάζονται σκληρά;
 
-Όλοι εμείς που στηρίζουμε τον αγώνα των Παλαιστινίων για λευτεριά και ανεξαρτησία δεν το κάνουμε από φιλανθρωπία. Γιατί η αλληλεγγύη δεν είναι φιλανθρωπία όπου ο έχων δίνει σε κείνον που έχει ανάγκη. Η αλληλεγγύη αναγνωρίζει ότι οι άνθρωποι αυτοπραγματώνονται και υψώνεται το ανάστημά τους, μέσα στις συλλογικότητες, μέσα στις ανθρώπινες κοινωνίες. Ότι η ευημερία του συνόλου είναι προϋπόθεση για την ευημερία των προσώπων. Ότι η αλληλεγγύη των λαών δεν περιορίζεται από σύνορα και ότι τα κράτη μπορούν να προκόψουν μόνο με σχέσεις αλληλοβοήθειας, συνεργασίας και αλληλο­κατανόησης.
Γι’ αυτό το σπάσιμο του αποκλεισμού της Γάζας και η βοήθεια στον παλαιστινιακό λαό μπορεί να συμβάλλει στη δημιουργία ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους σε άμεση γειτονία με το κράτος του Ισραήλ και το σταμάτημα της έντασης στην περιοχή. Το ίδιο, μια δίκαιη λύση στο Αιγαίο και την Κύπρο μπορεί να μειώσει την ένταση με την Τουρκία. Έτσι μπορεί να μετατραπεί το Αιγαίο και η Μεσόγειος σε θάλασσες ειρήνης, να μειωθούν οι εξοπλισμοί και οι αμυντικές δαπάνες. Και αυτό έχει μια σημαντική κοινωνική διάσταση, ιδιαίτερα τη σημερινή εποχή. 
Να πως συνδέεται το διεθνιστικό και το φιλειρηνικό με την κοινωνική ευημερία των λαών. 
 
Το ταξίδι μας δεν έχει ανθρωπιστικό χαρακτήρα. Έχει και αυτόν. Αλλά είναι πρωτίστως μια πράξη αμφισβήτησης της κατοχής ενός κυρίαρχου λαού. Είναι το αυτονόητο δικαίωμα των Παλαιστινίων στη δική τους γη σε μιαν ελεύθερη πατρίδα.                                          
Την Κυριακή που μας πέρασε συμμετείχα στο μνημόσυνο που έκανε η ισραηλιτική κοινότητα της Θεσσαλονίκης προς τη μνήμη των 55.000 θεσσαλονικιών εβραίων που εξοντώθηκαν στα στρατόπεδα των Ναζί. Για τα εγκλήματα εκείνα, αλλά και των 20 εκατομ. νεκρών, συστήθηκε και δικαίως, μετά τη λήξη του Β΄παγκοσμίου πολέμου, το δικαστήριο της Νυρεμβέργης το οποίο δίκασε τους εγκληματίες πολέμου. Το δικαστήριο αυτό είναι ένα διαρκές δικαστήριο με παγκόσμιο ακροατήριο και ανοιχτό εδώλιο για όλους τους εγκληματίες και για όλα τα εγκλήματα κάθε κρατικής εξουσίας και κάθε εποχής. (Σήμερα λέγεται Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης) Γι’ αυτό, η προσαγωγή του Ισραήλ σ’ αυτό το δικαστήριο για τα εγκλήματα που έχει διαπράξει σε βάρος του παλαιστινιακού λαού είναι και ένα είδος εξιλέωσης των φιλειρηνικών δυνάμεων του Ισραήλ και των γενναίων αντιρρησιών συνείδησης για όσα διέπραξαν οι ηγέτες του. Γιατί εμείς πάνω στο πλοίο, με το οποίο πριν 2 χρόνια σπάσαμε τον αποκλεισμό της Γάζας, είχαμε μαζί μας, ανάμεσα στους άλλους ισραηλινούς και εβραίους και την 84χρονη Χέντι Επστίν, εβραία επιζήσασα του Ολοκαυτώματος
 
Για μας το ταξίδι προς την Γάζα έχει προ πολλού αρχίσει­. το ταξίδι συνεχίζεται και μέσα από αυτή την αίθουσα. Θα τελειώσει όταν θα ανοίξουν τα θαλάσσια σύνορα της Γάζας, όταν αποχωρήσουν οι έποικοι και διαλυθούν όλοι οι ισραηλινοί εποικισμοί στην Δυτική όχθη, όταν θα γκρεμιστεί το τείχος που σαν φίδι απομονώνει παλαιστινιακά εδάφη για να τα αποσπάσει στη συνέχεια. Το ταξίδι θα τελειώσει όταν γυρίσουν τα 4 εκατομ πρόσφυγες στη γη και τις εστίες τους. Όταν οι 11.000 παλαιστίνιοι πολιτικοί κρατούμενοι απελευθερωθούν από τις αρχές του Ισραήλ.
Το ταξίδι θα τελειώσει όταν σταματήσει η ισραηλινή κατοχή και δικαιωθεί το σύνθημα που ακούγεται στις διαδηλώσεις σ’ όλο τον κόσμο  FREE FREE PALESTINE