Μετεμψύχωση(I, II)

Μετεμψύχωση Ι, ΙΙ
 
  
 
 
Ι
 
 
 
Τα είδωλα και τις αντανακλάσεις από
το παρελθόν στη σκιά
του καθρέφτη σου ζήλεψα
και έκλαψα στον ώμο του Ντόριαν Γκρέι όταν
μου είπες πως τώρα πια είσαι πιο όμορφη από
ποτέ
 
Άλλωστε τι είναι ο έρωτας από
μια αλληλουχία διαρκών και
αέναων μεταμορφώσεων (υπόστροφων)
της νοητής χρυσαλλίδας, που
δεν προσβλέπει στην πεταλούδα
όταν διαγράφει μια μοιραία και αναπόφευκτη καμπύλη,
μα στην επαναβίωση μιας άλλης εκδοχής,
σ΄ένα άλλο οδοιπορικό, όπως
ας πούμε
σ’ ένα λιβάδι του Χολομώντα,
ή σ’ ένα φιλί στο νηπιαγωγείο και
Τότε
ανάβεις κερί μπροστά στο πεύκο την ώρα
που ανατέλλει το φεγγάρι και σε μια σεμνή υπέρκοσμη
τελετή με λιγοστές σκιές μα πιο πολλές ψυχές κάνεις
τα βαφτίσια.  
 
 
  
ΙΙ
 
 
Πού το παλλόμενο σε μαύρο φουστάνι
κορμί να χωρέσει
όταν οι υγρές στην άμμο των κέδρων
πατούσες
είναι ακόμα νωπές
 
και η σελήνη επιμένει να ξαγρυπνά διαγράφοντας
την αέναη ανακύκλησή της ;
 
Μην απορείς λοιπόν μικρό μου νυχτολούλουδο που
τα σκοινιά κλωστές ξεφτίδια γίνονται και
δεν κρατάνε πια
το καράβι που
ξανοίγεται του πελάγου με μόνο
τον αχό του κύματος και του πάθους στο
κατάρτι του
 
και δυο φορές μην απορείς που
μια ξεχασμένη νυχτερίδα
σκούζει για τη ζωή που έχασε
(στην προγενέστερη μετεμψύχωσή της )
 
τότε που για φτερά είχε τον έρωτά της
και για νύχια τα σημάδια στην ανάγλυφη πλάτη
του αγαπημένου της.